روش های درمان اضطراب ، بزرگترین بیماری قرن

شیوع اضطراب که ره آورد زندگی ماشینی و معلول تمدن مادی است، صاحب نظران را بیمناک ساخته تا جایی که اضطراب را بزرگترین بیماری قرن نامیده اند. در سراسر دنیا نگرانی و اضطراب موجب بروز بیماری های روانی و جسمی شده است. همه جا سخن از جستجوی راهی برای مقابله با اضطراب و یا درمان آن (رسیدن به آرامش) است. به همین خاطر بانوی شهر چند راهکار درمان اضطراب را شرح می دهد.

اضطراب طبیعی حالتی است که هرگاه تحت تنش قرار بگیریم بروز می یابد؛ یعنی اضطراب یک پاسخ طبیعی در هنگام خطر می باشد. اضطراب طبیعی و اضطراب پاتولوژیک از نظر شدت و طول علایم تفاوت دارند. زمانی که اضطراب با شدت خطر متناسب نباشد و طولانی تر از میزان طبیعی باشد، پاتولوژیک در نظر گرفته می شود. در تعریف کلی اضطراب پاتولوژیک آمده است که نوعی وضعیت تشدید شده تحریک هیجانی است که احساس نگرانی یا ترس را دربردارد و منبع ترس نیز مبهم و مشخص نیست.

علایم اضطراب: افزایش تعداد ضربان قلب، بالا رفتن فشارخون، افزایش تنفس و کشش عضلانی.

اضطراب انواع مختلفی دارد که در زیر بیان شده اند:

• اختلال اضطرابی منتشر (Generalized Anxiety Disorder= GAD)
• فوبیا (Phobia)
• اختلال هراس (Panic)
• اضطراب اجتماعی (Social Anxiety Disorder=SAD )
• اضطراب جدایی (Speration Anxiety )

از آنجا که اختلالات اضطرابی انواع مختلفی دارند و به دلایل مختلفی افراد به اضطراب دچار می شوند، یک نوع درمان واحد برای همه مبتلایان بکار نمی رود. درمان باید به طور خاص برای هر فرد طراحی شود. اضطراب می تواند با تداخل شرایط ذهنی، جسمی، روابط بین فردی و سایر عوامل استرس زا، پیچیده­تر شود. به همین دلیل، بایستی درمان مراجع محور باشد.

درمان اضطراب

درمان دارویی

داروهایی که در زیر توصیف می شوند تنها با تجویز پزشک یا روانپزشک باید مصرف شوند.

• SSRIs و SNRI: این دو دارو در ابتدا به عنوان داروهای ضد افسردگی تجویز می شدند، اما اخیراً تحقیقات نشان داده است که ممکن است در درمان اضطراب نیز مفید باشند. این داروها بر اساس این که چگونه در مغز کار می کنند، نام گذاری شده اند: مهارکننده های بازجذب سروتونین (SSRI) و مهار کننده های بازجذب سروتونین-نوراپی نفرین (SNRI).

سروتونین ماده ای شیمیایی و نوعی انتقال دهنده عصبی در مغز است. این انتقال دهنده عصبی سیگنال های همراه و بین اعصاب را حمل می کند و همچنین نقش مهمی در تنظیم حالت خلقی دارد. پس وجود این ماده برای برای کسی که اضطراب دارد مفید است. SSRI ها برخی از سلول های عصبی را در مغز از طریق جذب یا جذب مجدد، که سروتونین بیشتری را در دسترس می گذارد، مسدود می کند. SSRI شامل فلوکستین، فلووکسامین، سرترالین، سیتالوپرام، پاروکستین و اسکلیتوپرام است. نام های تجاری مرتبط با SSRI شامل Paxil، Prozac و Zoloft هستند. SSRI ها ممکن است برای درمان اختلال استرس پس از ضربه (PTSD)، اختلال اضطراب عمومی (GAD)، اختلال هراس، اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) و اختلال وسواسی-اجباری (OCD) نیز مورد استفاده قرار گیرند.

SNRI ها با افزایش مهار جذب آنها به سلول های مغزی سطح سروتونین و نوراپی نفرین (یک ماده شیمیایی که به عنوان یک هورمون استرس شناخته می شود) را افزایش می دهد. SNRIs عبارتند از: ونلافاکسین، میلن سایپران، desvenlafaxine، levomilnacipran و duloxetine. Cymbalta و Effexor نمونه هایی از SNRI هستند. پزشک ممکن است SNRI را برای بیماران مبتلا به GAD، SAD یا اختلال هراس تجویز کند.

• بنزودیازپین ها: این داروها بر روی انتقال دهنده عصبی GABA (گابا آمینو بوتیک اسید) کار می کنند که نقش های متعددی را در رابطه با خواب، آرامش، اضطراب، تغییرات خلقی و حافظه ایفا می کند. از جمله بنزودیازپین ها که ممکن است برای درمان اضطراب تجویز شود، لورازپام، کلونازپام و دیازپام است. برخی از نام های تجاری Xanax، Librium، Valium و Ativan هستند. افرادی که از اختلال هراس، SAD یا GAD رنج می برند ممکن است بنزودیازپین ها را به عنوان بخشی از برنامه درمان خود تجویز کنند.
• مسدود کننده های بتا: این دسته از داروها گیرنده اپی نفرین (هورمون آدرنالین) و نوراپی نفرین را به گیرنده های عصبی متصل می کند. به طور معمول برای درمان بیماری قلبی، بتا بلوکرهای مانند آتنولول و پروپرانولول ممکن است به بیمار مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بخصوص در شرایط عملکرد مانند صحبت کردن در حالت کلی تجویز شود( اما نه به عنوان یک درمان طولانی مدت). بلوک کننده های بتا نام تجاری عبارتند از Inderal، Tenormin و Lopressor.

مسدود کننده های بتا معمولا برای درمان موارد نادر و مرتبط با عملکرد اضطراب اجتماعی استفاده می شوند.

درمان های روان شناختی

• CBT: درمان شناختی – رفتاری بر شناسایی، درک و تغییر الگوهای تفکر و رفتار در ارتباط با اضطراب در جلسات منظم با متخصص درمانگر مجاز تمرکز دارد. درمانگرانی که CBT را اجرا می کنند ممکن است از درمان میان فردی (IPT) نیز استفاده کنند. روان شناسان برای کمک به مراجعان خود، مهارت های مقابله ای را تقویت می کنند، آنها را تشویق می کنند تا در طول هفته افکار خود را ثبت کنند تا در معرض درمان قرار گیرند.
• DBT: رفتار درمانی دیالکتیکی یک نوع خاص از CBT است. اصطلاح “دیالکتیک” به یک شیوه فلسفی برای بررسی اندیشه های چند گانه یا اغلب متناقض استفاده می شود. DBT ذهنیتی را به وجود می آورد که مراجعان را قادر می سازد تا به فهمیدن اندیشه ها بپردازند.
• مواجهه درمانی: در این روش فرد در یک محیط امن و قابل کنترل به تدریج در وضعیت ترس قرار می گیرد. از بین بردن ترس واقعی هدف نهایی است. بیمار مکرراً اضطراب را تصور می کنند و پاسخ بالقوه به آن را آغاز می کنند. این درمان اغلب در درمان OCD، هراس و PTSD می تواند بکار می رود.
• گروه درمانی: درمان گروهی توسط یک متخصص بهداشت روان انجام می شود. اغلب به عنوان یک گروه آموزش مهارت شناخته می شود. مدرسان در این جلسات ممکن است CBT یا DBT را آموزش دهند. گروه درمانی ممکن است برای افرادی با اضطراب اجتماعی یا اختلال اضطراب عمومی (GAD) مناسب باشد. نظریه حامی گروه درمانی بر این پایه استوار است که در گروه با ایجاد دوستی، با گذشت زمان، منابع اضطراب ظهور پیدا می کند و می تواند مورد توجه قرار گیرند.

• هیپنوتیزم: هیپنوتراپیست ممکن است پزشک، درمانگر، روانشناس یا سایر متخصصین مجاز باشد. هیپنوتیزم به افراد کمک می کند تا از حالت تنفس، تصویر هدایت شده و یا تکنیک های آرامش بخش عضلانی، از وضعیت کاملا آرام برخوردار شوند. هیپنوتراپیست ممکن است از تصاویر یا پیشنهادات کلامی ساده برای کاهش شدت علائم اضطراب استفاده کند. برخی از افراد ممکن است پس از یک یا دو جلسه تاثیرات مثبت را ببینند.

• ورزش: زمانی که ورزش می کنید، مغز شما ماده ای به نام اندورفین ها را آزاد می کند. اندورفین هورمون است که می توانند روحیه شما را بهبود ببخشند. فعالیت جسمی می تواند مغز شما را فعال نگه دارد و جایگزینی برای افکار منفی باشد. ورزش همچنین باعث افزایش اعتماد به نفس و رضایت شخصی شما می شود.

• رژیم غذایی و تغذیه: برخی تحقیقات نشان داده اند که بین کمبود مواد مغذی و بروز اضطراب رابطه وجود دارد. به عنوان مثال، کمبود روی ممکن است با بروز اختلال هراس و OCD مرتبط باشد. کمبود سایر ویتامین ها و املاح نیز ممکن است به بروز اضطراب کمک کند مانند کمبود منیزیم، ویتامین D، B₆ و B₁₂. همچنین شواهدی وجود دارد که افزایش سن و میزان کلسترول نیز با اضطراب مرتبط هستند.
• مراقبه: مدیتیشن یا مراقبه نوعی تمرکز آگاهانه بر افکار در یک جهت خاص است. معمولاً بهتر است در یک محیط عاری از حواس پرتی حسی (مانند گریه کردن بچه، دمای سرد، بوی های تند و یا مبلمان نامناسب) این روش تمرین شود.
• تکنیک های آرامش بخش: یکی از روش های آرام سازی بدن روش ریلکسیشن است که شامل کشیدن و آزاد کردن گروه های مختلف عضلانی در سراسر بدن است. در طول این فرآیند توجه داشته باشید احساسات مثبت داشته باشد. سایر تکنیک های آرام سازی عبارتند از: ماساژ، تای چی، یوگا، ریکی یا موسیقی درمانی و هنر درمانی.

• مکمل های گیاهی: تحقیقات علمی در مورد مکمل های گیاهی به عنوان درمان های اضطرابی محدود بوده است. استفاده از مکمل ها به عنوان درمان جایگزین باید با احتیاط انجام شود. قبل از مصرف مکمل های گیاهی، با پزشک خود مشورت کنید تا تداخل دارویی یا عوارض جانبی را به حداقل برسانید. مهمترین مکمل های گیاهی شامل: بابونه، روغن اسطوخودوس و لومونگرس می باشد.

به طور کلی برای آرامش ذهن و کاهش استرس، سعی کنید نکات فوق را به صورت روزانه استفاده کنید.