روش های بسیاری برای زیبایی وجود دارد و افزایش حجم لب یکی از جراحی های زیبایی است که امروزه برخی افراد به دنبال انجام آن هستند. برای حجیم کردن لب رایج ترین روش تزریق ژل لب است.
انواع مختلفی از ژل های پُرکننده وجود دارد که در اطراف لب و دهان تزریق می شوند. معمول ترین پرکننده ها امروزه محصولاتی هستند که حاوی موادی مشابه اسید هیالورونیک می باشند. اسید هیالورونیک ماده ای طبیعی است که در بدن یافت می شود و به افزایش حجم لب کمک می کند.
در ادامه با شما از چگونگی تزریق ژل لب و عوارض و خطرات آن صحبت خواهیم کرد.
پوست های صاف و جوان ماده ای مشترک دارند که اسید هیالورونیک نام دارد. این ماده در بافت پوست هر نقطه از بدن وجود دارد. اسید هیالورونیک فضای بین الیاف کلاژن و الاستین را پر می کند، آب را در پوست نگه می دارد و حجم پوست را حفظ می کند. با افزایش سن، میزان اسید هیالورونیک موجود در پوست کاهش می یابد و بنابراین در نهایت ما با شیارها، چین و چروک و اغلب نازک تر شدن لب مواجه می شویم. با تزریق اسید هیالورونیک به پوست، ما می توانیم اثرات اسید هیالورونیک طبیعی را تقلید کنیم و ظاهر و حالت پوست آبدار را ایجاد نماییم.
تزریق اسید هیالورونیک در موارد زیر می توانند ظاهر لب شما را بهبود بخشد:
- شکل
- ساختار
- جلد
اثرات تزریق به طور معمول حدود شش ماه طول می کشد. پس از مدتی برای حفظ حجم لب تزریقات بیشتری لازم است.
فواید تزریق اسید هیالورونیک
- شکل دهی: پس از تزریق، ژل بافت لب ها را پشتیبانی می کند و آنها را شکل می دهد.
- کنترل حجم لب: در این روش میزان مواد تزریق شده قابل کنترل است، بنابراین پزشک کنترل دقیقی بر حجم لب دارد.
- سرعت تدریجی درمان: تزریق را می توان به تدریج در طی جلسات مختلف تا زمانی که نتیجه مطلوب حاصل شود، تزریق کرد.
- برجستگی ها به راحتی حل می شوند. هر گونه برآمدگی ایجاد شده توسط حرکت لب ها به راحتی قابل حل است.
- کبودی کمتری ایجاد می شود: ممکن است در مقایسه با سایر پرکننده های پوستی، کبودی و تورم کمتری مشاهده شود.
- واکنش آلرژیک نادر است. از آنجا که پرکننده های اسید هیالورونیک از موادی شبیه به مواد موجود در پوست بدن ساخته می شوند، بعید است که واکنش آلرژیک شوند. اما اگر به لیدوکائین حساسیت دارید، قبل از شروع درمان به پزشک خود بگویید.
تزریق ژل لب چگونه انجام می شود؟
روش های تزریق لب می توانند به سرعت در مطب پزشک در کمترین زمان انجام شود.
قبل از تزریق، ممکن است از ماده بی حسی موضعی (برای کاهش درد) استفاده شود. بعضی اوقات، ممکن است از بیهوشی استفاده شود تا فرد احساس درد نداشته باشد اما بطور معمول بی حسی موضعی بکار گرفته می شود.
پس از علامت گذاری دقیق مناطقی که باید تزریق صورت گیرد، از سوزن های بسیار ریز برای تزریق ژل به لب استفاده می شود.
بعد از تزریق
- ممکن است استفاده از کمپرس یخ برای کاهش درد و کنترل تورم لب پیشنهاد شود. اما توجه کنید که نباید هیچ فشار محکمی روی ناحیه درمان اعمال شود.
- بلافاصله بعد از عمل از لوازم آرایشی همچون رژ لب استفاده نکنید.
- اگر بعد از عمل متوجه اختلاف بین لبهایتان شدید، حتما به پزشک اطلاع دهید.
تزریق ژل لب چه خطرات یا عوارضی دارد؟
عوارض موقت
معمولاً عوارض جانبی پرکننده های اسید هیالورونیک موقتی هستند و فقط چند روز طول می کشند. این عوارض شامل موارد زیر است:
- خونریزی در محل تزریق
- تورم و کبودی
- قرمزی و حساسیت در محل تزریق
- ایجاد شدن تاول یا تب خال برروی لب ها یا اطراف لب
عوارض یا خطرات جدی تر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تورم شدید و طولانی مدت یا کبودی که یک هفته تا 10 روز به طول انجامد.
- عدم تقارن لب (قسمت هایی از لب ها اندازه های مختلف داشته باشند).
- برآمدگی و برجستگی نامنظم در لب
- ایجاد شدن عفونت
- تزریق بصورت اشتباه در داخل رگ خونی باعث آسیب دیدگی بافت لب می شود.
- زخمی شدن لب
- واکنش آلرژیک که باعث ایجاد قرمزی، تورم یا خارش اطراف لب می شود(در صورت بروز تورم شدید یا تب بالا، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید).
آیا افزایش حجم لب برای شما مناسب است؟
برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید از خود بپرسید که چرا می خواهید لب های خود را تغییر دهید و حجم آنها را افزایش دهید. در صورت نداشتن دلیل منطقی بهتر است از انجام این کار صرف نظر کنید.
اگر به دنبال خوشحال کردن شخص دیگر یا در تلاش برای ساختن یک تصویر ایده آل از خود هستید به شما توصیه می کنیم تجدینظر کرده یا اینکه دوباره فکرکنید.
همچنین با پزشک در مورد همه جوانب مثبت و منفی تزریق لب صحبت کنید و تصمیم درستی بگیرید.
چه کسانی برای تزریق ژل لب مناسب نیستند:
- افراد سیگاری
- افراد دارای عفونت فعال دهان (مثل تبخال)
- افراد مبتلا به دیابت که از انسولین استفاده می کنند.
- افراد دارای مشکلات مربوط به لخته شدن خون
- افراد دارای سابقه آلرژیک یا آسم شدید دارند( به خصوص حساس به لیدوکائین).
- زنان باردار یا شیرده
- افراد دارای بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس و روماتیسم و سندرم نفروتیک
- افرادی که سابقه سکته قلبی دارند و یا از داروی آسپیرین یا وارفارین استفاده می کنند.
- افراد با سابقه سکته مغزی.
