اختلال موکنی (Trichotillomania) چیست؟

written by ژاله نوذری 28 بهمن 1398
اختلال موکنی

اختلال موکنی نوعی اختلال روانی شایعیست که با آمار تشخیصی پایینی همراه میباشد. مبتلایان به تریکوتیلومانیا فشار روانی بسیاری برای کندن موهای خود را احساس می کنند. برخی دیگر ممکن است علائم جسمی و روانی شدیدی را نیز تجربه کنند.

بسیاری از افرادی که حس موکنی دارند نمی دانند که به نوعی بیماری روانی قابل تشخیص مبتلا هستند و آنها به سادگی کندن موهای خود را به عنوان عادت بد یا شرطی سازی رفتاری نسبت می دهند. در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) اختلال موکنی را به عنوان یک اختلال وسواس – اجباری طبقه بندی کرده اند.

در این مقاله علائم و دلایل ابتلا به اختلال کندن مو، و همچنین روش های مختلف درمانی موجود برای این اختلال ارائه شده است پس با بانوی شهر همراه باشید.

اختلال موکنی چیست؟

مبتلایان به تریکوتیلومانیا تمایل زیادی برای بیرون کشیدن یا کندن موهای خود دارند. آنها بیشتر موهای سر خود را می کنند. با این وجود ممکن است برخی از افراد موهای نواحی ریش، مژه یا ابرو را نیز بکنند.

برخی از افراد مبتلا به اختلال موکنی نه تنها موی خود را می کَنند بلکه آن را نیز می خورند. به این حالت اصطلاحاً تریکوفاژی گفته می شود. این اختلال می تواند باعث مشکلات قابل توجهی در دستگاه گوارش مبتلایان شود.

پزشکان حدس می زنند که افراد زیادی مبتلا به این اختلال هستند اما هرگز آن را بیان نمی کنند. تحقیقات نشان داده است که تریکوتیلومانیا در دوران نوجوانی در بین مردان و زنان شیوع یکسانی دارد. با این حال، زنان بزرگسال بیشتر از مردان بزرگسال مبتلا به آن می شوند.

اختلال موکنی

علائم اختلال موکنی چیست؟

فرد مبتلا به این اختلال ممکن است علائم رفتاری و جسمی زیر را تجربه کند:

  • کندن مکرر موهایشان (اغلب در زمان هشیاری و آگاهانه)
  • احساس تسکین و کاهش تنش بعد از کندن مو
  • عدم توانایی در متوقف کردن کندن مو، با وجود تلاش های مکرر برای متوقف کردن این رفتار.
  • داشتن احساس اضطراب و استرس مربوط به کندن مو
  • نیاز به انجام سایر فعالیت های تکراری مربوط به مو
  • سوزش پوست یا سوزن سوزن شدن در نقاط آسیب دیده
  • ریزش مو یا وجود لکه های طاسی به دلیل کندن مکرر مو.

اختلال موکنی

علل و عوامل خطر کندن مو

پزشکان بطور دقیق نمی دانند چه عواملی باعث ایجاد این اختلال در فرد می شود اما برخی افراد گزارش می دهند که کندن مو به کاهش ملال یا استرس آنها کمک می کند. طبق مقاله ی چاپ شده در مجله روانپزشکی آمریکا، برخی از افراد ممکن است کندن موهای خود را به عنوان راهی برای مقابله با احساسات نامطلوب درنظر بگیرند.

برخی از عواملی که خطر ابتلا به تریکوتیلومانیا را در فرد افزایش می دهد عبارتند از:

  • تاریخچه ژنتیکی: شخصی که دارای خویشاوند درجه یک (والدین یا خواهر و برادر) مبتلا به تریکوتیلومانیا دارد به احتمال بیشتری به این اختلال مبتلا می شود.
  • تروما در دوران کودکی: براساس پژوهش های انجام گرفته شخصی که در کودکی دچار تروما شده است ممکن است دچار تریکوتیلومانیا شود. با این حال، تحقیقات کافی برای پشتیبانی از این ایده وجود ندارد.
  • تاثیر انتقال دهنده های عصبی: پزشکان همچنین در تلاشند تا تغییرات عملکرد مغز یا شیمیایی را که منجر به تریکوتیلومانیا می شود را شناسایی کنند. برخی از تغییرات بیوشیمی ممکن است بر توانایی فرد در کنترل رفتارهای تحریک کننده مانند کندن مو تأثیر بگذارد.

درمان اختلال موکنی

متاسفانه بسیاری از افرادی که اختلال موکنی دارند، به دنبال شرایط درمان خود نیستند. اما یادگیری تکنیک های ریلکسیشن ممکن است برای این افراد موثر باشد. تحقیقات محدودی در این زمینه نشان می دهد که روش های درمانی خاص و داروهای درمانی ممکن است برای افراد دارای این بیماری مفید باشد.

رفتار درمانی

یک مطالعه موردی در سال 2012 نشان داد که درمان عادت معکوس (HRT)، که نوعی از رفتار درمانی است در درمان تریکوتیلومانیا مؤثر واقع می شود. درمان عادت معکوس شامل پنج مرحله است:

  1. آموزش آگاهی: فرد عوامل روانشناختی و محیطی را که می تواند در کندن مو تاثیرگذار باشد را مشخص می کند.
  2. آموزش پاسخگویی متقابل: فرد تمریناتی را جایگزین رفتار کندن مو می کند که با عمل موکنی متناقض است.
  3. انگیزه و انطباق: فرد درگیر فعالیت ها و رفتارهایی می شود که اهمیت ترک کندن مو را یادآوری می کند. این فعالیت ها شامل تحسین خانواده و دوستان در مورد پیشرفت های انجام شده در طول درمان می باشد.
  4. آموزش آرامش بخشی: فرد تکنیک های آرام سازی مانند مدیتیشن و تنفس عمیق را تمرین می کند. این تکنیک ها به کاهش استرس و در نتیجه کاهش کندن موها کمک می کند.
  5. آموزش تعمیم: فرد مهارت های جدید خود را در موقعیت های مختلف تمرین می کند تا رفتار جدید تعمیم یابد.

اختلال موکنی

معمولاً مبتلایان به اختلال موکنی در معرض اختلالات زیر قرار دارند و درمانگر در فرایند درمان به وجود یا عدم وجود موارد زیر نیز باید توجه داشته باشد:

  • اضطراب
  • اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD)
  • افسردگی
  • وسواس فکری-عملی (OCD)
مطلب را به اشتراک بگذارید

مقالات مرتبط را بخوانید

بدون دیدگاه