مغز انسان كاملا انعطاف پذير است. ما از طريق دنياى اطراف ميتوانيم مغز را قويتر و يا ضعيفتر كنيم. امروزه متاسفانه با همه تلاش هايى كه ما به عنوان والدين براى بچه هایمان انجام ميدهيم، مغز آنها را به دلایلی و با روش های اشتباهی شکل می دهیم. در این مقاله به مهمترین دلایل کاهش علاقه کودکان به مدرسه را بررسی خواهیم کرد.
از ديد «ويكتوريا پرودى»، كار درمان، بچه هاى امروز در حالى مدرسه رفتن را شروع می كنند كه از لحاظ احساسى آمادگى يادگيرى را ندارند و دليلش فاكتورهاى بسيار زياديست كه در زندگى مدرن امروز وجود دارد.
او ميگوید: “من يك كار درمانم با سال ها تجربه در زمينه كار كردن با بچه ها، والدين و معلمان. در طول سالهای كار و تجربه ام، به وضوح ميبينم كه طی سال های گذشته، عملكرد اجتماعى، احساسى و آكادميك بچه ها با افت شديدى روبرو بوده و در مقابل اختلالات يادگيرى در بچه ها زيادتر شده است.”
دلایل اساسی کاهش علاقه کودکان به مدرسه که والدین باید بدانند:
استفاده از تكنولوژى
استفاده از تکنولوژی به عنوان پرستار مجانی، در واقعیت خيلى هم مجانى نيست! شما مطمئنا بهايى را برای آن پرداخت می كنيد و آن بها سیستم عصبی، توجه، تمرکز و توانایی خشنودی فرزندانتان است. مطمئنا در برابر دنیای جذاب مجازی، زندگی روزمره بسیار خسته کننده است.
بچه ها در مدرسه در برابر صداهای انسانی و تصاویری نه چندان هیجان انگیز قرار می گیرند در حالیکه در دنیای مجازی دائما در معرض تصاویر گرافیکی قوی و جلوه های ویژه قرار دارند. بعد از ساعتها وقت گذاشتن در دنياى مجازى، پردازش اطلاعات در كلاس درس براى آنها بسيار سخت می شود چون مغز آنها به سرعت بالاى هيجانات بازی و سرگرمی هاى دنياى مجازى عادت كرده است.
عدم توانایی در پردازش اطلاعاتی با سرعت پایین تر، بچه ها را به شدت در معرض اختلالات یادگیری آکادمیک قرار می دهد. تکنولوژی علاوه بر اینکه یکی از دلایل مهم کاهش علاقه کودکان به مدرسه است، همچنين ما را از لحاظ احساسی از بچه ها و خانواده دور می کند. در دسترس بودن حضور احساسی والدین، عامل اصلی تغذیه مغز کودکان است. متاسفانه ما به تدریج بچه هايمان را از این تغذیه مناسب محروم می کنیم.
فراهم کردن سریع هر آنچه بچه ها اراده می کنند
“من گرسنه هستم”، يك ثانيه بعدش غذا ميخريم.
“من تشنه هستم”، بيا آب بخور.
“من حوصله ام سر رفته”، بيا موبايلمو بگير!
توانايى به تأخير انداختن خشنودى بچه ها، يكى از كليدهاى اصلى موفقيت آنها در آينده است. ما با نيت خير دوست داريم كه بچه هايمان را خوشحال كنيم ولى متأسفانه فقط در لحظه خوشحال شان می کنیم، و در دراز مدت به آنها آسیب میزنیم. ما در واقع با به تأخیر انداختن حس خوشنودی بچه ها، به آنها یاد میدهيم که بتوانند در شرایط بحرانی همه چيز را مديريت كنند. بچه ها هر چه بزرگتر ميشوند قابلیت هايشان در برابر کنترل استرس کمتر میشود و اگر یاد نگیرند که استرس خود را مدیریت کنند، در آینده با مشکل روبرو میشوند.
ناتوانايی بچه ها در به تعویق انداختن حس خشنودی شان را میتوانید در رستورانها، مغازه ها و پاساژها ببینید.
حکمرانی بچه ها بر دنیا
“پسر من سبزيجات دوست نداره”، “دخترم دوست نداره زود بخوابه”،”دوست نداره صبحانه بخوره”، “اسباب بازيهاش را دوست نداره ولى كار كردن با تبلت را خوب بلده”.
اينا چيزهاييست كه من دائما از پدر و مادرها ميشنوم. از چه زمانى اين بچه ها هستند كه به ما ياد ميدهند كه چگونه پدر و مادرى كنيم؟ اگر دست آنها باشد هميشه فقط ماكارونى ميخورند، تلويزيون ميبينند، با تبلت بازى ميكنند و هيچ وقت نميخوابند! چه لطفى در حق آنها مي كنيم وقتى هر كارى كه ميخواهند را انجام می دهيم در حاليكه ميدانيم به نفع آنها نيست؟ بدون غذاى مناسب و خواب كافى، بچه هاى ما در مدرسه با مشكلات زيادى مثل خستگى، بيحوصلگى، استرس و كمبود توجه و تمركز روبرو ميشوند. همچنين ما با اينكار به آنها اين پيغام را ميدهيم كه هر كارى كه دلشان بخواهد ميتوانند انجام بدهند و هر كارى رو كه نخواهند ميتوانند انجام ندهند!
ما در زندگى براى رسيدن به هدفهايمان بايد كارهايى كه ضرورى هستند را انجام بدهيم و اينكارها هميشه كارهاى دلخواه ما نيستند. مثلا اگر بچه اى دوست دارد شاگرد اول باشد، بايد خيلى درس بخواند، اگر میخواهد فوتبالیست موفقی شود، باید هر روز تمرین کند. بچه های ما خیلی خوب میدانند که چه میخواهند ولی برايشان دشوار است که تشخیص بدهند که برای رسیدن به آن هدف چه کارهایی باید انجام بدهند. این وظیفه ماست که به آنها یاد بدهیم که بعضى کارها را “بايد انجام داد.”
تفریح بی حد و اندازه و کاهش علاقه کودکان به مدرسه
ما دنیایی پر از شادی و تفریح مصنوعی برای بچه هايمان درست می کنیم که در آن از لحظات كسل كننده خبری نیست. يك لحظه كه سكوت برقرار ميشود، سريع يك کار ديگر براى سرگرم كردنشان پيدا می کنیم، چون در غير اينصورت احساس می كنيم كه وظيفه پدر و مادرى خود را خوب انجام نداده ايم. ما در دو دنياى متفاوت زندگى ميكنيم، آنها دنياى “شادی” خود را دارند و ما دنياى “كار” خود را. چرا آنها نبايد در كارهاى خانه به ما كمك كنند؟ چرا اسباب بازيهايشان رو خودشان جمع نميكنند؟ چرا در جمع کردن میز غذا به ما کمک نمیکنند؟ هر چند که از دید آنها، اینها کارهای یکنواخت و خسته کننده ای هستند ولی با انجامشان در اصل مغزشان را آموزش میدهند که بهتر کار کند. بچه هاى امروز وقتی در مدرسه به زمان «یادگیری خواندن و نوشتن» میرسند خیلی راحت میگويند «من نمیتوانم، سخت و خسته کننده است»، چرا؟ چون مغز انسان با خوشی و تفریح یاد نمیگیرد بلکه از طریق کار و آموزش مداوم یاد میگیرد! چیزی که به آنها شانس انجام دادنش را نمیدهیم!
روابط اجتماعی محدود و کاهش علاقه کودکان به مدرسه
همه ما سخت گرفتار و مشغولیم، بنابراین به فرزندانمان موبایل و تبلت می دهیم تا آنها نيز گرفتار و مشغول شوند! در گذشته بچه ها عادت داشتند که در بیرون از خانه بازی کنند، در کوچه، خیابان و طبیعت، جایی که برقراری روابط اجتماعی را تمرین می کردند و یاد می گرفتند. متاسفانه تکنولوژی نه تنها جایگزین محیط بیرون از خانه شد بلکه پدر و مادرها را نيز آنقدر درگیر خودش کرد که وقت کمتری برای بچه هايشان می گذارند. خوب معلوم است که بچه ها از همه چیز عقب مى افتند! متاسفانه تبلت این قابلیت را ندارد که به بچه ها چگونگی برقراری روابط اجتماعی را ياد بدهد. یادتان باشد که آدم های موفق روابط اجتماعی خیلی خوبی دارند و این برای آنها یک الویت است.
چگونه کودکانمان را برای بازگشت به مدرسه آماده کنیم؟
مغز انسان درست مانند یک ماهیچه عمل می کند، و ما ميتوانيم به طور دائم به آنها آموزش بدهيم. اگر دوست دارید که فرزندتان دوچرخه سواری را یاد بگیرد، باید این مهارت را به او آموزش بدهيد، اگر دوست دارید صبر کردن را یاد بگیرد باید به او صبوری را آموزش بدهید. اگر دوست دارید یک فرد اجتماعی شود، باید برقراری روابط اجتماعی را به او یاد بدهید، این قانون شامل یادگیری همه مهارتها میشود و هیچ استثنایی وجود ندارد.
شما نیز میتوانید مهمترین دلایل کاهش علاقه کودکان به مدرسه که با آنها آشنا هستید را با ما و سایر همراهان بانوی شهر در میان بگذارید.
